آخرین همسفر

خاطره ها

چه شبها ، چه شبها

میان ِ بستر ِ آرام ِ ساحل

دل ِ من

دل ِدیوانهء من

بسان ِ کشتی ِ دریا نوردی

ز دریائی عظیم و جاودانه...

گذر کرد:

بیاد ِ موجهائی

_که هنگام ِ توفان_

به فرق و پیکار و پروانه اش خورد:

ز چشمان ِ خمارم اشک افشاند.

ناشناخته

ای ناشناسان!

بیهوده می گوئید:

-با تو آشنائیم.

من با شما؟

-فرسنگها از هم جدائیم

با اینهمه در های ِ باز آشنائی.

ای ناشناسان!

هر نوشخند ِ مهرتان نیشی به جانم می فشاند

هر کلمهء گفتارتان زهری به خونم می چکاند

باور کنید

باور کنید:

از من جدائید.

ای ناشناسان!

من رنجهای ِ ناشناسی می شناسم

-        کان با شما بیگانه باشم جاودانه-

من آسمان را با نگاه ِ دیگری کردم نظاره.

ای ناشناسان!

من با همه ِ تان آشنایم

هرکز بغیر از آن نأید

که می نمائید.

پیوسته غیر از آن منم

که می نمایم.

ای ناشناسان!

بیهوده می گوئید، هرگز باورم نیست

هرگز شما با من نخواهید آشنا شد.

-یا شور و شوق آشنائی در سرم نیست.

ای ناشناسان!

من با شما؟...

-فرسنگها از هم جدائیم

با اینهمه در های باز ِ آشنائی.

با تو تنها...

به پاکی برف

به عظمت کوه

به لطافت اندوه

به جلال ابر

به سرود باد

به شکوهء یاد

می توانم سالهای سال

با تو ای تنهائی ،ای محبوب من

ای رفیق روزگار خوب من

با تو سر شار از نشاط

با تو لبریز از امید

با تو تنها ، با تو بی اندوه زیست.